TLENEK CYNKU
Klasa - 9
Numer UN (numer ONZ) - UN 3077
Prawidłowa nazwa przewozowa UN - MATERIAŁ ZAGRAŻAJĄCY ŚRODOWISKU STAŁY, I.N.O.
(TLENEK CYNKU)
Kod klasyfikacyjny - M7
Grupa pakowania: III
Numer rozpoznawczy zagrożenia: 90
Kategoria transportowa: 3
Oznakowanie: nalepka nr.9 + znak „zagrożenie dla środowiska”

MINIA OŁOWIANA
Klasa - 6.1
Numer UN (numer ONZ) - UN 2291
Prawidłowa nazwa przewozowa UN - ZWIĄZEK OŁOWIU, ROZPUSZCZALNY, I.N.O. (MINIA OŁOWIANA)
Kod klasyfikacyjny - T5
Grupa pakowania: III
Numer rozpoznawczy zagrożenia: 60
Kategoria transportowa: 2
Oznakowanie: nalepka nr.6.1 + znak „zagrożenie dla środowiska”

TLENEK KADMU
Klasa - 6.1
Numer UN (numer ONZ) - UN 2570
Prawidłowa nazwa przewozowa UN - ZWIĄZEK KADMU (TLENEK KADMU)
Kod klasyfikacyjny - T5
Grupa pakowania: III
Numer rozpoznawczy zagrożenia: 60
Kategoria transportowa: 2
Oznakowanie: nalepka nr.6.1 + znak „zagrożenie dla środowiska”

Jeżeli ilość towarów niebezpiecznych przewożonych w jednostce transportowej nie przekracza wartości podanych w kolumnie (3) poniższej tabeli dla danej kategorii transportowej (w przypadku, gdy towary niebezpieczne w tej jednostce transportowej należą do tej samej kategorii transportowej), albo ilość ta nie przekracza wartości obliczonej zgodnie z zasadami (w przypadku, gdy towary niebezpieczne w tej jednostce transportowej należą do różnych kategorii transportowych), to mogą być one przewożone w sztukach przesyłki w jednej jednostce transportowej bez stosowania następujących przepisów:

• załoga pojazdu nie musi posiadać przeszkolenia z zakresu przewozów towarów niebezpiecznych,
• pojazd nie musi być oznakowany tablicami ostrzegawczymi,
• kierowca nie musi posiadać instrukcji pisemnych,
• pojazd nie musi posiadać wyposażenia określonego przepisami ADR,
• nie mają zastosowania niektóre przepisy szczególne dotyczące przewozu.

Określenie „maksymalna ilość całkowita na jednostkę transportową”, użyte w powyższej tabeli, oznacza:

• w odniesieniu do przedmiotów, masę brutto w kilogramach;
• w odniesieniu do materiałów stałych, gazów skroplonych, gazów skroplonych schłodzonych oraz gazów rozpuszczonych pod ciśnieniem, masę netto w kilogramach;
• w odniesieniu do materiałów ciekłych i gazów sprężonych, pojemność nominalną naczyń w litrach.

Jeżeli w tej samej jednostce transportowej przewożone są towary niebezpieczne należące do różnych kategorii to:

suma:

• ilości materiałów i przedmiotów należących do kategorii transportowej „1” pomnożona przez 50;
• ilości materiałów i przedmiotów należących do kategorii transportowej „1”, o których mowa w przypisie „a” do tabeli, pomnożona przez 20;
• ilości materiałów i przedmiotów należących do kategorii transportowej „2” pomnożona przez 3; oraz
• ilości materiałów i przedmiotów należących do kategorii transportowej „3” pomnożona przez 1;

nie może przekraczać wartości 1000.
W obliczeniach nie należy uwzględniać ilości towarów kategorii 4.

Maksymalna ilość całkowita na jednostkę transportową dla towarów niebezpiecznych produkowanych przez ZM SILESIA SA Oddział Huta Oława (Umowa ADR 1.1.3.6.)

Odbiorcy informacji o wypadku drogowym z udziałem towarów niebezpiecznych

Formy i rodzaje dokumentacji powypadkowej

Informacja powypadkowa przybiera różne formy od informacji ustnej, przez pisemne zgłoszenia, tematyczne raporty i broszury.

Wśród najważniejszych dokumentów można wymienić:

• W firmach o wdrożonych systemach jakości każdy wypadek musi zostaje ujęty w miesięcznych raportach bezpieczeństwa. Dodatkowo zdarzenia uznane za „poważne” wiążą się z koniecznością przeprowadzenia Analizy przyczynowej a wyniesione z nich wnioski często stanowią treść alertów bezpieczeństwa oraz materiałów szkoleniowych.
• W przypadku poważnego wypadku lub awarii dotyczącego przewozu towarów niebezpiecznych w rozumieniu ADR najpóźniej w ciągu miesiąca po zaistnieniu zdarzenia przedstawiamy właściwej władzy "Raport o zdarzeniu zaistniałym podczas przewozu towarów niebezpiecznych".
• W razie śmiertelnego, ciężkiego lub zbiorowego wypadku przy pracy pracodawca niezwłocznie informuje właściwego inspektora pracy i powołuje zespół powypadkowy, który nie później niż w ciągu 14 dni od zawiadomienia o wypadku sporządza protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy (protokół powypadkowy) lub kartę wypadku. Do protokołu dołącza się:
  • Zapis wyjaśnień poszkodowanego;
  • Zeznania świadków;
  • Inne zebrane dowody tj.: opinie lekarskie, opinie specjalistyczne, mapki i zdjęcia miejsca zdarzenia;
  • Odrębne zdanie złożone przez członka zespołu powypadkowego;
  • Uwagi i zastrzeżenia poszkodowanego lub członków rodziny (jeżeli miał miejsce wypadek śmiertelny).

Dodatkowo prowadzony jest rejestr wypadków (Ustawa z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw, Dz. U. nr 99, poz. 825) oraz statystyczna karta wypadku (Rozporządzenie Ministra Polityki i Pracy z dnia 7 stycznia 2009 r. w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy, (Dz. U. nr

14, poz. 80). Składany jest także wniosek do ZUS o odszkodowanie. Pracodawca przekazuje do urzędu statystycznego właściwego dla województwa, na którego terenie znajduje się siedziba pracodawcy:

• w terminie do 15 dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, w którym został zatwierdzony protokół powypadkowy jeden egzemplarz statystycznej karty wypadku przy pracy, z wyjątkiem jej części II (uzupełniającej),
• nie później niż z upływem 6 miesięcy od daty zatwierdzenia protokołu powypadkowego wypełnioną część II statystycznej karty wypadku przy pracy.

Drugi egzemplarz statystycznej karty wypadku przy pracy pracodawca przechowuje przez 10 lat.

Osoby przeprowadzające procesy powypadkowe
Zespół powypadkowy

wyznaczony przez pracodawcę 2-osobowy zespół złożony:

• z pracownika służby bezpieczeństwa i higieny pracy oraz społecznego inspektora pracy (w przedsiębiorstwach z obowiązkiem tworzenia służby BHP);
• pracodawcy lub pracownika zatrudnionego przy innej pracy, któremu pracodawca powierzył wykonywanie zadań służby bhp, albo specjalisty spoza zakładu pracy, jeżeli w firmie nie ma obowiązku tworzenia służby bhp;
• zamiast społecznego inspektora pracy, w przedsiębiorstwach, w których nie działa społeczna inspekcja pracy, wchodzi przedstawiciel pracowników posiadający aktualne zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

W przypadku małych firm bez możliwości utworzenia 2-osobowego zespołu powypadkowego okoliczności i przyczyny wypadku ustala:

• pracodawca,
• specjalista bhp spoza zakładu pracy.

Doradca ds. przewozu towarów niebezpiecznych w postępowaniu powypadkowym.
Oprócz sporządzenia Raportu o zdarzeniu, wg ADR 1.8.3.3, obowiązki doradcy obejmują:

• nadzorowanie praktyki przedsiębiorstwa w zakresie uwzględniania wymagań specjalnych związanych z przewożonym towarem w przypadku zakupu środków transportu,
• nadzorowanie procedur służących sprawdzeniu wyposażenia używanego w związku z przewozem, załadunkiem i rozładunkiem towarów niebezpiecznych,
• szkolenie pracowników przedsiębiorstwa oraz przechowywania dokumentacji szkoleniowej,
• wprowadzanie prawidłowych procedur ratowniczych w zakresie wypadków i awarii, które mogą zagrażać bezpieczeństwu podczas przewozu, załadunku lub rozładunku towarów niebezpiecznych,
• prowadzenie dochodzeń oraz, jeżeli ma to zastosowanie, przygotowywanie sprawozdań na temat poważnych wypadków, awarii lub poważnych naruszeń przepisów podczas przewozu, załadunku lub rozładunku towarów niebezpiecznych,
• wprowadzanie odpowiednich środków w celu przeciwdziałania powtarzaniu się wypadków, awarii lub poważnych naruszeń przepisów,
• uwzględnianie przepisów oraz wymagań specjalnych odnoszących się do przewozu towarów niebezpiecznych przy wyborze podwykonawców oraz partnerów,
• sprawdzanie, czy pracownicy zaangażowani w przewóz, załadunek lub rozładunek towarów niebezpiecznych otrzymali szczegółowe procedury postępowania i instrukcje;
• stosowanie środków mających na celu zwiększanie wiedzy w zakresie zagrożeń związanych z przewozem, załadunkiem i rozładunkiem towarów niebezpiecznych;
• wprowadzanie procedur kontrolnych służących sprawdzeniu czy środek transportu zaopatrzony jest w wymagane dokumenty i sprzęt awaryjny oraz czy takie dokumenty i sprzęt odpowiadają przepisom;
• wprowadzanie procedur kontrolnych służących sprawdzeniu przestrzegania wymagań dotyczących załadunku i rozładunku;
• przygotowanie planu ochrony towarów niebezpiecznych (jeżeli jest on wymagany).